Te małpy są nie tylko zabawnie wyglądające, ale również bardzo inteligentne.
Marmozeta złotogłowa
Często nazywana jest również marmozeta lwia. Z dwóch powodów. Pierwszym z nich jest oczywiście grzywa. Drugi powód poznasz dopiero wtedy, gdy ta małpa ugryzie Cię w palec: ma bardzo duże i ostre kły. W związku z tym te małpy jedzą absolutnie wszystko. Mogą jeść kwiaty i rośliny, mogą też złapać węża. Albo żabę. Albo palec, tak.
Z daleka nie można stwierdzić, czy widzimy samca czy samicę. Wszystkie marmozety wyglądają tak samo.
Ważną cechą charakterystyczną jest to, że są wielkimi domatorami. Są też tacy, którzy przez całe swoje życie (średnio 12 lat) nigdy nie opuścili swojego drzewa. Odwiedzanie sąsiadów to miła rzecz, którą można zrobić. Ale nie dalej niż 100 metrów od domu.
Miko czarny
Marmozeta jest małpą z długim ogonem. Została nazwana przez Emil Goeldi, szwajcarskiego zoologa, który w XIX wieku podróżował po całej Brazylii w poszukiwaniu egzotycznych ptaków. Natomiast znalazł rzadki, nieznany nauce okaz z długim ogonem.
Zwierzę jest małe, ma nie więcej niż 60 cm długości. Ale połowa tej liczby to ogon marmozety. Jednak należy uważać na pazury. Jeśli jakiś drapieżnik spróbuje skrzywdzić tego „malucha”, nie przyniesie to nic dobrego.
Taka małpa nie atakuje ludzi. Żywi się muchami, owadami i wszystkim, co rośnie na drzewach.
Ważna cecha charakterystyczna: tylko u tego gatunku małpy pazurkowatej istnieje zwyczaj, że wyłącznie samce noszą swoje młode na plecach. Samce bardzo starannie wychowują młode, podczas gdy samice bawią się na wyższych gałęziach drzew.
Uakari łysy
Oto doskonały przykład na to, że wygląd nie ma znaczenia! Najbardziej łysa ze wszystkich małp nie ukrywa się przed swoimi krewnymi, jak mogłoby się wydawać. Wręcz przeciwnie, prowadzi dzienny tryb życia. W nocy śpi.
Ta małpa ma najkrótszy ogon w Brazylii. Ma tylko 15 cm długości. A jeśli stanie na tylnych łapach, jest wzrostu trzyletniego dziecka. Rzadko jednak staje na tylnych łapach, zwykle chodzi na czworakach.
Uakari są towarzyskimi małpami. Żyją w dużych rodzinach, liczących ponad 60 osobników. Ułatwia to migrację w poszukiwaniu pożywienia. Wyłącznie wegetariańskie! Mimo 36 zębów w pysku, uakari jedzą tylko owoce i jagody.
Ważna cecha charakterystyczna: im bardziej czerwony pysk, tym zdrowsze jest uakari. Małpy, które wyglądają jak pijani marynarze, są najbardziej atrakcyjne dla samic, podczas gdy bladoróżowe mordki natychmiast wywołują reakcję typu „fuj”!
Tamaryna cesarska
Taka małpa waży zaledwie pół kilograma. Przy czym uważa się, że jest to całkiem dobrze odżywiona małpka. Są małe, leciutkie, skaczą w górę i w dół po drzewie…
Żyją w amazońskich lasach deszczowych, preferują polany i skraje. Bardzo rzadko rodzą się młode, dlatego są na skraju wyginięcia. Jednak dzięki ZOO udało się ocalić populację.
Ważna cecha charakterystyczna: wąsy. Salvador Dali był zazdrosny o te wąsy. Chociaż istnieje teoria, że te małpy zostały nazwane na cześć niemieckiego cesarza Wilhelma, który również miał wąsy. Wielu rozpoznaje zabawne miny chińskich mistrzów kung fu z czasów kaset wideo. Najważniejsze jest jednak to, że wąsy u tych małp pojawiają się we wczesnym dzieciństwie.
Sajmiri czarna
Z daleka wygląda jak małpa udająca Zorro. Ma maskę i w ogóle. Z bliska bardzo trudno je zobaczyć, ponieważ są to jedne z najbardziej płochliwych małp na świecie.
Połowa naukowców uważa, że nie ma takiego gatunku. Mówi się, że to tylko podgatunek sajmiri czarnołbistej. Ale druga połowa naukowców twierdzi, że to kuzyni. I wyodrębnia sajmiri czarnych jako osobną kategorię.
Ważną cechą charakterystyczną jest to, że samce są znacznie większe od samic.
Kapucynka żółtobrzucha
Ta małpa nie ma nic wspólnego z Bulwarem Kapucynów. Nazwę nadano z powodu podobieństwa do mnichów, którzy nosili ciemne kaptury.
Kapucynki żółtobrzuchy żyją w stadach i są bardzo wrażliwe na swój status, zawsze pozwalając najsilniejszemu samcowi dostać się do jedzenia jako pierwszemu. Następnie jedzą pozostałe samce. Dopiero na sam koniec pozwalano samicom i młodym.
Przy okazji, te małpy używają kamieni do rozbijania orzechów. Ale nigdy nie rzucają w siebie - są bardzo spokojne.
Ważną cechą charakterystyczną jest to, że w celu pozyskania partnerki wykonują skomplikowany rytuał. W tym - wybaczcie za szczegóły - sikają na swoje łapy.
Uistiti białoucha
Czy widziałeś film „Gremliny”? To właśnie ta urocza mała małpka została wykorzystana do stworzenia tych ilustracji.
Mieszkają w lasach nadmorskich, ale nie potrafią pływać. W przeciwieństwie do innych nie są wszystkożerne. Żywią się wyłącznie owadami.
Takie rodziny rzadko liczą więcej niż osiem osobników. U tych małp odnotowano również najdłuższy okres godowy, trwający około miesiąca.
Ważna cecha charakterystyczna: na dużych palcach u nóg nie mają pazurów, ale fajne płaskie paznokcie. Niezbyt twarde, jak u małych dzieci.
Szatanka
Około 50 cm tętniącej życiem energii. Wspina się po drzewach, balansując puszystym ogonem. W razie niebezpieczeństwa wydaje głośny krzyk, który można usłyszeć z odległości kilometra. Ogólnie rzecz biorąc, te małpy mają swoje własne odgłosy, którymi się porozumiewają w swoim stadzie.
Samce mają brodę. Samice są traktowane z szacunkiem, a wiele małp żyje z jednym osobnikiem przez całe życie, od 4 do 15 roku życia. Przed ukończeniem 4 roku życia z reguły nie wykazują zainteresowania samicami. Tylko jedzenie i rozrywka.
Ważna cecha charakterystyczna: skłonność do paranoi. Nigdy nie śpią dwa razy na tym samym drzewie. Co jeśli są śledzeni?!
Czepiaki
Bardzo rzadkie małpy. Swoją nazwę zawdzięczają białemu trójkątowi na czole. Plamka pojawia się po osiągnięciu dorosłości (około 5 roku życia). U dzieci jest ona prawie niewidoczna.
Kiedy się mówi: „Mamy długie ręce”, to chodzi właśnie o czepiaki. Ręce są dłuższe niż tułów i tak zgrabne, że wszyscy sąsiedzi z dżungli ukrywają swoje skarby przed tymi małpami.
Ważną cechą jest poligamia. W każdym stadzie jest 3-4 razy więcej samic niż samców.
Wełniak brunatny
Również jest nazywana małpą Humboldta, ponieważ po raz pierwszy została sklasyfikowana przez niemieckiego naukowca Alexandra von Humboldta.
To właśnie te naczelne wyczesują sierść sobie nawzajem. Dla małp w tropikalnym upale to prawdziwy znak miłości.
Często schodzą z drzew i chodzą po ziemi. Co prawda na czworakach. Ważą do 10 kilogramów i są modnie określane jako najcięższe wśród brazylijskich dzikich małp.
Ważną cechą charakterystyczną jest to, że aby przestraszyć swoich wrogów, samce wełniaka brunatnego potrząsają gałęziami drzew i głośno krzyczą. W większości przypadków pozwala to uniknąć prawdziwej bójki.
Pigmejka karłowata
Jeden z najmniejszych ssaków naczelnych. Gdyby nie lemur mikrusek kasztanowaty (który jest jeszcze mniejszy), te małpy byłyby najmniejszymi. Długość ich ciała wynosi około 12 cm (nie licząc ogona).
Żyją w rodzinach wielopokoleniowych i opiekują się starszym pokoleniem.
Długie kły, które pozwalają im przegryzać korę i pić sok z drzew.
Ważna cecha charakterystyczna: potrafią skakać nawet na wysokość jednego metra. Tak, zaskakująco skoczne małpki.
Główne zdjęcie: google.com
