Japonia jest jednym z najbardziej fascynujących krajów. Na całym świecie Japończycy znani są z ciężkiej pracy, wytrwałości, dyscypliny i szacunku dla natury. Jest jeszcze jedna cecha Japończyków, którą dobrze byłoby przyswoić rodzicom mieszkającym w innym kraju.

Podejście do wychowania dzieci według Japończyków

Ludzie, którzy przyjeżdżają do Kraju Wschodzącego Słońca, są zaskoczeni niezwykłym porozumieniem między różnymi pokoleniami Japończyków. Dzieci są posłuszne i urocze, dziadkowie są kochający, ale bez typowego „rozpieszczania”...

Przyczyną tego jest szczególna tradycja wychowania dzieci, która ma swoje korzenie w odległej przeszłości.

Przed wiekami matki z Japonii łączyły pracę z wychowywaniem dzieci. Nie było wtedy ani przedszkoli ani babć siedzących w domu, z którymi można było zostawić dziecko do końca dnia pracy. Dziecko było więc zawsze tam, gdzie jego matka. Nawet jeśli kobieta pracowała w polu, owijała dziecko szmatką wokół siebie. Jednocześnie cały czas komunikowała się z dzieckiem, mówiąc mu, co robi i dlaczego. Nic dziwnego, że dziecko szybciej uczyło się mówić niż chodzić.

Co daje takie podejście?

Dziecko czuje się włączone we wszystkie procesy życiowe (praca, odpoczynek, spacery), łatwiej mu się rozwijać i poznawać świat.

Nic dziwnego, że nawet dziś kobiety z Japonii wolą wychowywać swoje dzieci zgodnie z tą tradycją. Gdziekolwiek matka idzie, cokolwiek robi, dziecko jest zawsze przy niej.

Japońskie matki zazwyczaj zostają w domu do 3 roku życia dziecka. Mimo że są żłobki, oddanie dziecka do żłobka jest uważane za wstydliwe. Albo proszenie dziadków o opiekę nad dzieckiem. Po ukończeniu trzeciego roku życia dziecko oddawane jest do przedszkola.

Zarówno w domu, jak i w przedszkolu dziecko uczy się zwracać uwagę na uczucia - nie tylko swoje, ale także innych ludzi, zwierząt, a nawet przedmiotów martwych. Na przykład, jeśli dziecko uderzy samochodem o podłogę i złamie go, matka nie zabierze zabawki, ale na pewno powie, że dziecko krzywdzi samochód.

Nie myślcie, że wychowanie dziecka spoczywa wyłącznie na barkach kobiety. Tatusiowie również chętnie zajmują się dziećmi.

Metody wychowawcze w Japonii

Jak już wspomniano, w Japonii dzieci otrzymują dużo rodzicielskiej uwagi - uściski, rozmowy, wspólne spacery itp. Natomiast matki i ojcowie nigdy:

  • nie podnoszą głosu;
  • nie pouczają;
  • nie stosują kar cielesnych.

Japończycy uczą dzieci:

  • zachowywać się grzecznie;
  • być wyrozumiałym dla innych;
  • nie przeszkadzać nikomu swoim zachowaniem.

Co robią Japończycy, gdy dziecko źle się zachowuje?

To naturalne, że rodzice zastanawiają się, jak sprawić, by ich dziecko przestało się źle zachowywać. Japończycy nie krzyczą, nie stosują kar, więc jak motywują dziecko do właściwego zachowania? Odpowiedź jest prosta - okazują swoje niezadowolenie intonacją i spojrzeniem.

Japońskie dzieci bezbłędnie rozpoznają, kiedy rodzice są zdenerwowani ich zachowaniem, czują się winne i mają wyrzuty sumienia, i starają się więcej tego nie robić.

Jak widać, w Japonii dzieci są skąpane w miłości i opiece ze strony rodziców i od urodzenia uczą się zasad funkcjonowania społeczeństwa. Oczywiście, ten system wychowania jest bardzo obcy ludziom w innych krajach. Jednak doświadczenie setek lat pokazuje, że ta metoda jest niezwykle skuteczna.

Główne zdjęcie: umbrella.green