Uwielbiam swoją pracę, więc kiedy poszłam na urlop macierzyński, odliczałam dni, kiedy będę mogła wrócić do swoich obowiązków, chociaż nie miałam pojęcia, jak i z kim zostawię nasze małe szczęście, Kasię.
Chciałam zapisać ją do przedszkola nieco później, w wieku trzech i pół roku, i postanowiliśmy z mężem omówić kwestię niani. Nie jest to tania usługa, ale przy wysokości mojej pensji, bardzo realne rozwiązanie problemu. Mój mąż zaproponował alternatywę - jego mama została zwolniona (jak powiedział) z pracy, potrzebuje pieniędzy, więc mogłaby opiekować się wnuczką.
Podejrzewałam, że z takiej propozycji nic dobrego nie wyniknie, ale milczałam, bo w zasadzie pomysł męża nie był taki zły.
Zadzwoniliśmy do teściowej, a ona z radością przystała na naszą propozycję, nawet się popłakując: "No co ty, jakie pieniądze, przecież to moja wnuczka!". Aż w końcu "dała się namówić"...
Pół roku minęło niepostrzeżenie. Rano przychodziła do nas teściowa, a wieczorem witała nas w domu z Kasią. Babcia sumiennie wyprowadzała wnuczkę na spacer, karmiła, kładła spać - wszystko było w porządku. Za to "dobro" zapłaciliśmy jej niezłą sumkę, ale było warto.
Potem nagle grom z jasnego nieba. Pewnego poniedziałkowego poranka, nerwowo spoglądając na zegarek, zorientowałam się, że jestem spóźniona do pracy. Moja teściowa, zwykle punktualna, wciąż nie przychodziła. Nie mogąc znieść czekania, wybrałam jej numer i usłyszałam:
- Poszłam do pracy, w sobotę dzwoniła koleżanka, więc się zgodziłam...
- A jak ja mam teraz iść do pracy? Mogłaś mi chociaż wczoraj powiedzieć!
- No to znajdź nianię, chciałaś wcześniej przecież...
Na nic zdały się tłumaczenia. To "znajdź nianię" brzmiało jak kpina. Musiałam dzwonić i prosić szefa, żeby dał mi wolne, mimo że w pracy byłam naprawdę zawalona robotą.
Mój mąż też dziwnie zareagował na bzdury mamy:
- To chyba musiała być dobra praca dla mamy...
Przez tydzień pomagała nam sąsiadka. Była na urlopie macierzyńskim i zgodziła się zostać z Kasią do przerwy obiadowej, podczas gdy ja lub mój mąż, urywaliśmy się z pracy, żeby zająć się nią popołudniem.
Czy nam się to podoba, czy nie, musieliśmy przeforsować sprawę z przedszkolem, nasze wyprawy do lekarzy, aby przejść badania lekarskie, to osobny temat, ale po dziesięciu dniach już oddawaliśmy Kasię w ręce przedszkolanki. Szefowa przedszkola, mama mojej szkolnej koleżanki spotkała nas w połowie drogi i choć przedszkole nie było najbliżej nas, nie musieliśmy wybierać.
"Burza" właśnie ucichła, Kasia przyzwyczaiła się do grupy i zaprzyjaźniła z dziećmi, ale czekała nas kolejna rewelacja teściowej. Tego ranka mój mąż wyszedł do pracy, moja córka i ja szykowałyśmy się do pójścia do przedszkola, a ja stanęłam jak wryta, kiedy otworzyłam drzwi i zobaczyłam teściową. Stała uśmiechnięta, jakby nic się nie stało:
- Dzień dobry! Babcia przyszła! No, Kasiula, nie musisz już iść do przedszkola?
Kasia spojrzała na babcię ze zdziwieniem:
- Będziemy mieć przedstawienie, muszę nauczyć się rymowanki!
Zachęciłam córkę:
- Oczywiście, że tak, dlaczego nie miałybyśmy pójść do przedszkola, tam czekają na nas dzieci i pani wychowawczyni!
Okazało się, że teściowa nie mogła znaleźć porozumienia z koleżankami w pracy i została grzecznie poproszona o odejście. Znów nie odezwała się do nas ani słowem, po prostu przyszła, mając nadzieję, że wszystko wróci do normy i znów dostanie od nas pieniądze za opiekę nad wnuczką.
Próbowałam wytłumaczyć teściowej, że tak dłużej nie będzie i że nie będziemy polegać na takiej babci, zjechałyśmy na dół winą i wyszłyśmy z klatki.
Następnie rozeszłyśmy się w różnych kierunkach, ale gdy tylko dotarłam do przedszkola, telefon zaczął dzwonić natarczywie. Mąż:
- Słuchaj, co to za konflikt między tobą a mamą?
- Nie ma żadnego konfliktu, przyszła z znikąd, chce znowu siedzieć z Kasią!
- No to niech siedzi!
- Nie, kochanie, jutro znowu będzie miała coś na głowie i będę musiała biegać i decydować, z kim zostawić córkę. A może myślisz, że w przedszkolu będą nas przyjmować nas według kaprysów babci?
Rozmowa stawała się trochę zbyt emocjonalna i uzgodniliśmy, że przedyskutujemy to wieczorem.
Oprócz kwestii przedszkola, wieczór przyniósł nową rewelację: teściowa wpadła na "genialny" pomysł: damy jej nasze oszczędności, a ona przepisze swoje mieszkanie na wnuczkę. Poprosiłam ją o wyjaśnienie tej kombinacji, a teściowa z dziecięcą bezpośredniością powiedziała:
- Potrzebuję pieniędzy, a Kasia będzie potrzebowała mieszkania, gdy dorośnie, nie będę w nim mieszkać wiecznie.
Życzyłam teściowej, by żyła długo i szczęśliwie w swoim mieszkaniu; w wieku 52 lat cieszyła się godnym pozazdroszczenia zdrowiem i wydawało mi się dziwne oddawać nasze oszczędności, które dawały realne perspektywy zakupu mieszkania dla naszej córki, a w zamian - czekać, kiedy jej babcia, przepraszam, będzie musiała odejść do lepszego świata.
Mąż stanął po stronie mamy, ja zostałam w mniejszości, a teściowa, podsumowując naszą miłą rozmowę, oświadczyła, że sama niszczę rodzinę.
Cóż, niech tak będzie! Jeśli mój mąż nie zmieni zdania, jest tylko jedno wyjście: rozwód. Podzielimy po bratersku wszystko, czego się dorobiliśmy, a potem niech mieszka z matką i drży na myśl o jej nowych "pomysłach". Mam nadzieję, że w końcu zwycięży jego zdrowy rozsądek.
Główne zdjęcie: youtube
