Kiedy zaczynaliśmy, nie mieliśmy nic. On – wielkie marzenia, ja – zapał i wiarę w nas. Byliśmy młodzi, zakochani i pewni, że razem damy radę. Marek chciał otworzyć własną firmę – małą działalność usługową. Ja powiedziałam, że mu pomogę, choć sama właśnie skończyłam studia ekonomiczne i mogłam pójść inną drogą.
Ale zamiast kariery, wybrałam wspólny biznes. Na początku byłam wszystkim – sekretarką, księgową, sprzątaczką i kucharką. Prowadziłam papiery, odpowiadałam na maile, odbierałam telefony, gotowałam dla pracowników i dbałam, żeby wszystko się kręciło.
Firma rosła. Pracowaliśmy dniami i nocami. On był na spotkaniach, w terenie, prowadził rozmowy z klientami. Ja robiłam resztę – tę cichą, niewidzialną, ale nie mniej ważną. Nie było podziału na „twoje” i „moje”. Wszystko było „nasze”. Przynajmniej tak myślałam.
Zawsze mówił, że bez mnie by tego nie osiągnął. A ja nie potrzebowałam więcej. Nie musiałam mieć nazwiska na szyldzie. Wystarczało mi, że mamy stabilny dom, że nasze dzieci nie muszą martwić się o przyszłość.
Tak mijały lata. Aż pewnego dnia coś się zmieniło. Zaczęłam czuć, że Marek się oddala. Wracał późno, był coraz bardziej obojętny. Tłumaczył się pracą, stresem, „takim okresem w firmie”. Ja też byłam zmęczona, więc nie drążyłam. Przez tyle lat zbudowaliśmy wspólne życie – ufałam mu.
Aż pewnego wieczoru powiedział: – Musimy porozmawiać. Zamknął drzwi, usiadł naprzeciwko i oznajmił, że odchodzi. – Poznałem kogoś. Młodszą. Rozumiemy się. Nie chcę dłużej udawać. Nie wierzyłam. Myślałam, że żartuje. A potem przyszło uderzenie: – Firma zostaje ze mną. Ty przecież nigdy nie byłaś formalnie zatrudniona. Nie mamy intercyzy, ale wszystko jest na mnie.
Zaniemówiłam. Przez 25 lat współtworzyłam coś, co teraz miało zniknąć z mojego życia w jednej chwili. Z dnia na dzień zostałam sama. Bez pracy, bez zabezpieczenia, bez wpływu na decyzje. I wtedy przyszły pierwsze listy. Z urzędu. Z banku. Z windykacji.
Okazało się, że Marek część kredytów i zobowiązań zaciągnął wspólnie – na nasze małżeństwo. W wielu sprawach podpisywałam dokumenty, nawet nie pytając. Bo ufałam. Bo wierzyłam, że jesteśmy partnerami.
Zostałam z długami. Z rachunkami, których nie rozumiałam. Z firmą, która miała być „nasza”, a teraz była wyłącznie jego – razem z dochodami, pracownikami, kontraktami.
Na początku byłam w szoku. Spałam po trzy godziny na dobę, budziłam się z bólem żołądka. Nie miałam siły wstać, a musiałam – bo przecież trzeba było opłacić mieszkanie, kupić jedzenie, odebrać wnuczka ze szkoły.
Z czasem zaczęłam się zbierać. Krok po kroku. Po cichu. Znalazłam prawnika – znajoma poleciła kogoś zaufanego. Przejrzeliśmy dokumenty, pozbieraliśmy fakty. Nie wszystko dało się odzyskać, ale coś się udało zatrzymać. Marek był zaskoczony, że w ogóle „się stawiam”.
Potem podjęłam pierwszą pracę – na pół etatu, w biurze rachunkowym. Bałam się, że po tylu latach nikt mnie nie zatrudni, że nie dam rady. Ale dałam. Nie zarabiam dużo, ale to moje. Nikt mi tego nie odbierze.
Zaczęłam uczyć się siebie od nowa. Zrobiłam kurs komputerowy, poszłam na jogę. Otworzyłam się na ludzi, których wcześniej nie zauważałam. Czy żałuję tych lat? Nie wiem. Wiem, że byłam uczciwa. I że kochałam. Ale też wiem, że zbyt długo żyłam cudzym życiem. Teraz chcę żyć swoim.
Nie mam już złudzeń. Ale mam godność. I choć zostałam z niczym, odzyskałam coś cenniejszego: siebie. Bo kobieta, która przez lata trzymała firmę w ryzach, nie może być nikim. Ona po prostu potrzebuje nowego początku. I odwagi, żeby go zacząć.
